Ne tadı ne tuzu kaldı
Ömür denen şu zamanın
Çoğu gitti azı kaldı
Derimizi giyenlerin
Nice benim diyenlerin
Ne izi ne tozu kaldı
Kurdu kuşu ettik çoban
Gariban daha da gariban
Ne çulu ne bezi kaldı
Döner geri bizi taşlar
Sıvıştı yaren yoldaşlar
Ne sözü ne özü kaldı
Kamiller özünü yoklar
Kurudu çaylar ırmaklar
Serçeşmenin gözü kaldı
Canandır canın öz yari
Geçti bu devrin baharı
Ne yazı ne güzü kaldı
Şöyle bir acayip hale düş olduk
Şahın bahşettiği en büyük nimet
Sırat-ül müstakim yola düş olduk
İnsan olan kesmez bindiği dalı
Gördünüz mü meyve veren bir çalı
Kudret haznesinde dala düş olduk
Verilen ikrardan geri dönülmez
Gerçeğin hayatta kadri bilinmez
Ondan altın iken pula düş olduk
Dinleyin yarenler bir sualim var
Kanatsız güvercin gören oldu mu
Kimi zarar eyler kimisi de kar
Gönül postun dosta seren oldu mu
Hangi mihmaneye baki kalmış han
Leyla’nın aşkından Mecnun ağlar kan
Gönül bağ misali akıl da bağban
Yolup dikenini süren oldu mu
Bir sevdazedeye uğradı yolum
Nakz-ı aht olana hak der mi kulum
Dört tekmil etrafı hakikat halın
Farkedip sırrına eren oldu mu
Gayetçe konuşur papağan dili
İnan ki dilinden ayrıdır hali
Firdevs-i alada yetişen gülü
Ya koklayıp ya da deren oldu mu
Şol Dertli Divani günahkar kuldur
Aşkın kazanından kepçeni doldur
Herşeyin temeli ne ise odur
Temelsiz binayı ören oldu mu
Altım üstüm kaç kuruşluk
Efsaneyim, efsaneyim
Aşık olmak dile kolay
Bahaneyim, bahaneyim
Aşığın gönlü külhanda
Çok marifet vardır onda
İki kapılı bir handa
Mihmaneyim, mihmaneyim
Durmaz eser aşkın yeli
Buna revan çeşmim seli
Ben bir günahkar kul Dertli
Divaneyim, divaneyim
